Λίγα λόγια για τον χώρο μου .

Λίγα λόγια για τον χώρο μου .
Ξενάγηση : ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΛTLΛDIDΛ . Διάλεξα αυτόν τον τίτλο που στη φαντασία μόνο ανήκει , καταρχήν δεν είναι η Ατλαντίδα ο χώρος μου λέγεται Ατλαντίντα στα Ελληνικά και δεν έχει σχέση με την χαμένη πόλη Ατλαντίδα ,που παρόλο που διέθετε υπέρτεχνολογία καταποντίστηκε η δικιά μου Ορθόδοξη Ατλαντίντα δεν θα καταποντιστεί γιατί η Ορθοδοξία κράτησε αιώνια παρά τους πολέμους και τις σφαγές έγινε δνατότερη από ποτέ . Αυτό που θέλω να δώσω μέσα από αυτόν το χώρο είναι η συνειδητή αλήθεια που έχουμε χάσει από καιρό στο να μήνουμε κατά φαντασίαν μικρά παιδιά . Τη είναι αλήθεια και τι ψέματα αυτό το κρίνουμε μόνη μας . Αυτή η σελίδα πέρα από την φαντασία του πλάνου , έχει και την φαντασία του ορθού σε ένα διαλεκτικό παιχνίδι εννοιών και σκέψεων ,αλλά την προστασία από το άκρος αιρετικό η φανταστικό .

Κύριο ιστολόγιο

  • - *Τι καλώ βγήκε από τον Χίτλερ ;* *VOLKSWAGEN * *Προκειμένου κάθε πολίτης να μπορεί να αποκτήσει το* *δικό του αυτοκίνητο και να δημιουργηθεί έτσι μια * *ισχ...
    Πριν από 14 χρόνια

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Δοκιμασίες Ζωής !

Αυτή η ανάρτηση δεν είναι δική μου αλά από την αγαπητή δικτυακή μου φίλη ΑΝΘΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ/ΤΟ BLOG ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ  
Κοιτάζοντας κατάματα τη ζωή, πολλές φορές νιώθεις να σε καταβάλουν οι δοκιμασίες, αδρομερώς τεμαχίζοντας κομμάτια της ψυχής σου. Όταν βιώνεις χαρά για πράγματα που έκανες κι αντί για κερασάκι γλυκό, κάποιοι σε κερνούν  δυσαρέσκεια, λύπη, κατήφεια. Μπορεί τα ελατήρια των πράξεών σου να φανέρωναν αγάπη, δυστυχώς όμως ερμηνεύθηκαν από κάποιους ως συμφέρον.
Στα δαιδαλώδη μονοπάτια του μυαλού σου, οι λέξεις που άκουσες κι ειπώθηκαν στριφογυρνούν σαν βιδωτοί κοχλίες, θλιβερά προανακρούσματα αβεβαιότητας, πικρίας και παταγώδους αποτυχίας. Μένεις σε μια περίεργη θέση, μετέωρος και κενός, μια και η αδήριτη ανάγκη ν' αποτιμήσεις θετικά ή αρνητικά μηνύματα, σε κάνει να διαπιστώνεις πόσο μάταια αντιμετωπίζεσαι από την ψυχρή λογική, γιατί η αγάπη κάπου παραπετάχτηκε στη στροφή του δρόμου. Οι άνθρωποι γύρω σου έχουν μετατραπεί σε εαυτούληδες, ωχαδερφιστές, θύτες κοινωνικής αποξένωσης και μαριονέτες προσωπικών συμφερόντων. Σε στήνουν στον τοίχο για πράγματα που έπρεπε να κάνεις, δυσπιστώντας κι αδιαφορώντας για όσα έκανες.Το παράπονο σε πιάνει και αδυνατείς να καταλάβεις την αιτία, που δημιούργησε αυτή την κατάσταση. Αδιάκοπα σε τριβελίζει ένα γιατί. Γιατί οι προσδοκίες σου να αμαυρώνονται ή να ακυρώνονται από μια αδιόρατη θλίψη; Ποιος είναι ο τρόπος να επιστρέψεις στην ελπίδα, ανασαίνοντας χωρίς στεναγμό; Κι αφού θυμώνεις ή πικραίνεσαι, πώς αντιμετωπίζεις το συναίσθημα φυγής, όταν δίνεις αγάπη κι εισπράττεις κάτι που δεν ζήτησες: νευρικότητα, εγωπάθεια και κριτική σ' ό, τι δεν έκανες; Πόσο παράξενη γίνεται η ζωή! Πιστεύεις ότι είσαι ευτυχισμένος μαζί της κι έρχεται ένα σκαμπίλι, για να συνεφέρει! Πού πήγε εκείνη η ανθρωπιά, Θεέ μου, αφού ο συνάνθρωπός σου σε αντιμετωπίζει με καχυποψία, χωρίς να καταλαβαίνει πόσο σε κάνει να υποφέρεις από την ψυχρή κι άδικη στάση του;  Πολλές φορές το καβούκι του εγωισμού είναι τόσο συμπαγές, ώστε δεν μπορεί να φιλτραριστεί η αγάπη, ακόμα κι αν εσύ ταπεινώνεσαι, για να την προσφέρεις απλόχερα! Κι αν ο Αντώνης Σαμαράκης διατράνωνε: " Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μια στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Κι όμως ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μια από την άλλη, όσο είναι σήμερα", η σφυγμομέτρηση της ψυχρής τεχνολογικής εποχής μας με οπλίζει με μεγάλη δύναμη, γιατί προσωπικά ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πάψω να αγωνίζομαι απέναντι σε ό, τι με πνίγει και με αλλοτριώνει. "Τι είναι αυτό που μας ενώνει, μας χωρίζει, μας πληγώνει; Είναι ο χρόνος που τελειώνει και ξανά μένουμε μόνοι", αναρωτιέται ο Φίλιππος Πλιάτσικας. Κι όταν "βλέπω το φεγγάρι στο πάτωμα,  πικραμένα παιδιά όλου του κόσμου, που τα βάσανα σας πήρανε αμπάριζα, ο παράδεισος αν ήτανε δικός μου, με μεγάλη μου χαρά,
με μεγάλη μου χαρά θα σας τον χάριζα", συμπληρώνει ο Γιάννης Μηλιώκας. Κι ο Καρυωτάκης απογοητεύεται, κυνηγώντας το ιδανικό:
  Εγώ δεν επλανήθηκα σε δάση απάρθενα, βουερά,
μηδέ η ριπή μ' εχτύπησε του ωκεάνειου ανέμου.
Σκλάβο πουλί, τ' ανώφελα πηγαίνω σέρνοντας φτερά
και δε θα ιδώ τους ουρανούς που νοσταλγώ, ποτέ μου.
Μα πάντα, ω φύση, αλίμονο! πόσο η ψυχή μου ταπεινή
λάτρισσα στο παραμικρό γίνεται μάντεμά σου,
και πόσο, τώρα που η βραδιά θα πέσει φθινοπωρινή,
το καθετί περσότερο μου λέει την ομορφιά σου!
Με μιαν ακρούλα σύννεφου ταξιδεμένου με καλείς,
με το χρυσίο χαμόγελο του μαραμένου βρύου,
μ' ένα χορτάρι ανάμεσα στις πλάκες όλες της αυλής,
που το σαλεύει μοναχό η πνοή του Σεπτεμβρίου.
Και τη φωνή σου ακούγοντας, τη μυστικιά, τη δυνατή,
ω φύση, θα 'ρθω κάποτε φέρνοντας το σταυρό μου.
Θα' ναι το χώμα σου ελαφρό, και θα 'ναι πάντα ονειρευτή
η ώρα με τ' αναπάντεχο τέλος του μάταιου δρόμου!

(Επιστροφή, Από τη συλλογή Ελεγεία και σάτιρες, 1927)
Κι ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος καταγράφει με παράπονο τα όνειρα ζωής που κομματιάζονται:
Δεν χρειάστηκε να περάσουν πολλές μέρες
για να μου φανεί πως ο κόσμος χάθηκε.
Η ζωή με σφυροκοπούσε,
ένοιωθα σαν να 'φυγα
από την πολιτεία και να ήρθα στην μοναξιά.

( Νικηφόρος Βρεττάκος, Εκλογή, Αθήνα 1966 )
Προσωπικά, τις πικρές και μοναχικές ώρες που η θλίψη μαστιγώνει την ψυχή μου, θυμάμαι τα λόγια του Θεανθρώπου: "Αν κάποιος θέλει να' ρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, κι ας σηκώσει τον σταυρό του, κι ας με ακολουθεί. Επειδή, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος χάσει τη ζωή του, εξαιτίας μου, θα τη βρει"  (Ματθ. 16 ιστ. 23,24). Ο Πατέρας Παΐσιος, λοιπόν, ελαφρύνοντας τη λύπη του ανθρώπου, έλεγε ότι: '' Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός."   Ο άγιος αυτός άνθρωπος, με μοναδικά απλό και τρυφερό τρόπο, δήλωνε επίσης πως: "   Οι δοκιμασίες είναι μερικές φορές η αντιβίωση που δίνει ο Θεός για τις αρρώστιες της ψυχής."   Και βέβαια, έτσι είναι! Όταν ο άνθρωπος ακουμπήσει την πίκρα του στη Θεϊκή αγκαλιά, νιώθει όλα να αλλάζουν· τα φαρμάκια μετατρέπονται σε μέλι, το αντιβιοτικό των θλίψεων θεραπεύει πνευματικά την ψυχή. Τις μέρες εκείνες της λύπης δακρύζω και πονώ. Σιγά-σιγά, η προσευχή και το χαμόγελο της αισιοδοξίας με κάνουν να βγαίνω από το λαγούμι της πίκρας. Αλλάζω το ένδυμα της θλίψης με τη φορεσιά της χαράς. Αναρωτιέμαι πόσο φωτεινός γίνεται ο κόσμος, όταν Εκείνος χαμογελά, γιατί Τον νιώθω πιστό συμπαραστάτη δίπλα μου. Κι ακόμα περισσότερο, όταν συνειδητοποιώ ότι η λύπη είναι ένα στενό μονοπάτι που με τη Θεία Χάρη με οδηγεί στην υπέρτατη χαρά, την ηρεμία και τη σωτηρία της ψυχής!
Ο γλυκασμός της καρδιάς μου πραγματοποιείται με την προσευχή στο Άγιον Πνεύμα: "Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών καὶ τὰ πάντα πληρῶν,ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλίδος καὶ σῷσον, Ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἡ ἐλπίς μου ὁ Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Τριάς Ἁγία, δόξα Σοι. "
Μπορεί τα αγκάθια πίσω τους να αφήνουν πληγές. Μπορεί η λύπη να φωλιάζει αδύναμη στη γωνιά της. Μπορεί ο πόνος να με δοκιμάζει. Μέσα μου όμως με συντηρεί η σκέψη ότι θα' ρθουν και καλύτερες μέρες, ενώ κλωθογυρίζουν στο μυαλό μου τα λόγια του Βίκτωρος Ουγκό:
Δεν πρέπει πια να στοχάζεσαι, πρέπει και ν'αγαπάς. Δεν φτάνει πια να στοχάζεσαι και να αγαπάς. Πρέπει και να δρας. Δεν φτάνει πια να στοχάζεσαι, να αγαπάς και να δρας. Πρέπει και να υποφέρεις. 
Ο πόνος, όσο πικρός κι αν είναι, οδηγεί στη χαρά. Η βασιλεία του ουρανού βρίσκεται μέσα μας, δίδαξε ο Θεάνθρωπος. Όσο μακριά και να πάει ο νους, ποτέ δε φθάνει εκεί που μπορεί να φθάσει η καρδιά. Βίκτωρ Ουγκώ .

 

Αφιερωμένη στην αγαπητή μου δικτυακή φίλη ΑΝΘΗ  http://anthiteacherwoman.blogspot.com/ 

Mysteri planet    

2 σχόλια:

  1. Σε ευχαριστώ για την αναδημοσίευση, φίλε Mysteri planet! Αν και έχει καιρό που έχει γραφτεί αυτή η ανάρτηση ,(εδώ κι έναν χρόνο) πιστεύω είναι πάντα επίκαιρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να είσαι πάντα καλά Ανθή που πάντα μέσα από τα κείμενά σου μπορεί κάποιος να ταξιδεύσει,να στοχαστή, να εμπνευστή,ένα παράθυρο γνώσεις ! Ναι είναι πάντα επίκαιρη και εξαιρετικά όμορφη η ανάρτησή σου γιαυτό και την αναδημοσίευσα μα και πολλές άλλες το μπλοκάκι σου είναι πραγματικά ένας θησαυρός γνώσις !

    Mysteri planet

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αναγνώστες